National Cleaning Day (NCD)
Blijf op de hoogte en volg Carlijn
01 Oktober 2012 | Sierra Leone, Freetown
Voor het gemak even afgekort, vandaag (zaterdag) was het NCD. Gelukkig werd ons dat gisteravond tijdens het verhaaltje voorlezen nog even verteld, anders had deze dag er wellicht heel anders uit gezien. NCD houdt in dat niemand zijn huis of compound mag verlaten tot een uur of 12:00 omdat de stad wordt schoongemaakt door de overheid, door wie precies begrepen we niet helemaal. Wat wel duidelijk werd uitgelegd is dat zodra je op straat gespot zou worden voor die tijd, je door de politie onmiddellijk gearresteerd zou worden of aan het werk gezet zou worden om mee te helpen. En dan hebben we het niet over een stoepje aanvegen, nee dan mag je met je (waarschijnlijk) blote handen de goten gaan uitschrapen. Geen goed plan dus. Met het oog op deze taakstraf dachten wij oké, relaxt, beetje uitslapen, laat ontbijten en dan is het al voorbij zonder dat wij er ooit iets van gemerkt zouden hebben. Helaas. Onze kok Viktor zou er niet zijn, want die moest natuurlijk ook thuis blijven. Geen ontbijt op bed dus. Maar vooralsnog geen paniek, pannenkoeken bakken kan ik namelijk als de beste. (En ja, wij krijgen inderdaad pannenkoeken als ontbijt. Maar alleen in het weekend ;) ).
Waar staan de ingrediënten? Oei, volgende tegenvaller. Alles is op en de supermarkt is al dicht. Flexibel als wij zijn opperden wij direct het idee van zelf (hallo zeg!) naar de supermarkt te lopen de volgende ochtend. Die tweehonderd meter moet nog wel lukken. Stom idee natuurlijk, want hoe kan de supermarkt open zijn als het personeel natuurlijk OOK thuis moet blijven. U begrijpt, deze vicieuze cirkel is lastig te doorbreken, en dus hebben we ons maar neergelegd bij een simpele boterham met jam. Viktor zou daarna zo snel mogelijk komen, dus rond 13:30 zou er dan in ieder geval een lekkere lunch voor ons klaar staan. Prima, doen we, komt helemaal goed.
En dan wordt je wakker om 07:30. Klaar wakker. Het ritme van de hard werkende stagiair zit er bij mij al lekker in op een of andere manier. Door de weeks ben ik er niet uit te sleuren als om 06:00 de wekker gaat, en nu lijkt het als vanzelf te gaan. Overigens weer lekker chaotisch geslapen, een nachtelijk gevecht met de klamboe was wederom onvermijdelijk. Mn tweepersoonsje laat ik als een slagveld achter. Nou dan maar is even kijken hoe de rest van de wereld het vergaat met behulp van het world wide web. Internet bankieren, check. Facebook, check. Email, check. Foto’s ordenen, check en ga zo nog maar even door. Wat een productiviteit! Om 08:30 had ik alles al gedaan wat ik maar kon bedenken. Nu eten of straks? Laat ik nog maar even wachten. De was dan maar. Viktor doet normaal gesproken de was voor ons, maar bij damesondergoed trekt hij de grens. Hij had er in het begin weleens eentje per ongeluk meegewassen, maar dat zou niet meer gebeuren. Die pikante onderbroeken van mij zijn ook redelijk aanstootgevend moet ik toegeven. Waar had ik het ook alweer over? Oh ja, de was. Nou dat was zo gedaan. ;). Oke, dan nu toch maar die boterham met jam soldaat maken. 09:00. Filmpje kijken? Waarom ook niet. En toen hield de generator er mee op.
Tsja, de diesel is op. Nou dan vul je hem toch bij? Dat kan niet want er zit een slot op de diesel toevoer en de sleutel heeft Viktor en (je raad het al) Viktor DIE IS ER NIET. Goh. Ik zal het even uitleggen dames en heren. Mochten we een keertje zonder stroom komen te zitten, a la. Ook ik ben de moeilijkste niet, dit is tenslotte Sierra Leone. Echter is dit al de derde keer deze week dat we uren zonder stroom zitten, wachtend op een sleutel of op diesel of op een reparatie. U begrijpt, dan is de lol er snel vanaf. Zeker in 33 graden zonder airco. En de ochtend duurde nog lang en (on)gelukkig, schoonmaken lijkt dan toch ineens zo slecht nog niet.
De rest van de dag was eigenlijk een groot feest. S’avonds lekker ergens aan het strand gegeten, kampvuurtje bijgewoond en de welverdiende geimporteerde Heineken biertjes vielen wederom bijzonder goed in de smaak. Het mooiste is nog we dan aan het einde van de avond inclusief eten, drinken, entrance fees en de nodige fooien uitgedeeld te hebben bij elkaar zo’n 350.000 Leones uitgegeven hebben, wat heel decadent klinkt maar slechts een schamele 70 euro bedraagt. Gedeeld door drie is dat nog geen vijf-en-twintig euro per persoon. U begrijpt, wij leven als koningen.
Het weer wordt ondertussen ook steeds beter. Regenbuien zijn er nog steeds (en niet te kort), alleen beperken deze zich steeds meer tot de nacht, waardoor het momenteel overdag niet vaak meer onder de 30 graden komt. Ik heb de Bikram-Yoga dan ook maar weer opgepakt aangezien mijn slaapkamer tegenwoordig aan deze temperaturen voldoet, zeker als we zonder stroom zitten. Het mooiste is eigenlijk nog dat de lokalen zich steeds meer op hun gemak gaan voelen met dit weer, terwijl wij er steeds onverzorgder uit gaan zien. Ik spreek in dit geval dan even voor mezelf, maar voor deze temperaturen zijn wij Hollanders niet gemaakt. Mijn haar bijvoorbeeld. Zou ik in Nederland zonder twijfel mijn haardos aan menig voorbijganger willen tonen, hier komt de pluizige en bezweete variant tevoorschijn, waarna het in zielige sliertjes om mijn hoofd hangt. Mijn garderobe heb ik toch ook niet heel handig ingepakt moet ik toegeven. De helft van de outfits zijn veel te warm, en waarom ik zelfs truien heb meegenomen is mij werkelijk een raadsel. In een poging dan maar wat bij te bruinen waag je je in bikini op het balkon, waarna je jezelf na maximaal 20 minuten hyperventilerend en doorweekt maar weer terugtrekt voor een date met de airco. Wat een zwaar leven toch.
Als laatste wilde ik nog even zeggen dat het ik het nu toch wel echt naar mijn zin heb hier! Ik begrijp dat mijn licht sarcastische ondertoon niet te missen is, maar daar houd ik nu eenmaal van (en jullie ook ;) en dan neemt niet weg dat het hier best leuk is. Nu er twee maanden voorbij zijn, valt alles wel een beetje op z’n plaats. Ja, ik mis iedereen in Nederland wel en zou soms willen dat ik even een weekendje naar huis zou kunnen, maar tegelijkertijd maak je hier ook zoveel leuke en rare dingen mee die ik niet zou willen missen. Wie kan er nou zeggen dat ze in Sierra Leone wonen? Nou ik dus, haha. Maar om mezelf niet helemaal te verliezen stort in mijn hart dan maar uit in deze verhaaltjes, om het straks des te meer te waarderen wanneer ik weer terug in Nederland ben!
X
Waar staan de ingrediënten? Oei, volgende tegenvaller. Alles is op en de supermarkt is al dicht. Flexibel als wij zijn opperden wij direct het idee van zelf (hallo zeg!) naar de supermarkt te lopen de volgende ochtend. Die tweehonderd meter moet nog wel lukken. Stom idee natuurlijk, want hoe kan de supermarkt open zijn als het personeel natuurlijk OOK thuis moet blijven. U begrijpt, deze vicieuze cirkel is lastig te doorbreken, en dus hebben we ons maar neergelegd bij een simpele boterham met jam. Viktor zou daarna zo snel mogelijk komen, dus rond 13:30 zou er dan in ieder geval een lekkere lunch voor ons klaar staan. Prima, doen we, komt helemaal goed.
En dan wordt je wakker om 07:30. Klaar wakker. Het ritme van de hard werkende stagiair zit er bij mij al lekker in op een of andere manier. Door de weeks ben ik er niet uit te sleuren als om 06:00 de wekker gaat, en nu lijkt het als vanzelf te gaan. Overigens weer lekker chaotisch geslapen, een nachtelijk gevecht met de klamboe was wederom onvermijdelijk. Mn tweepersoonsje laat ik als een slagveld achter. Nou dan maar is even kijken hoe de rest van de wereld het vergaat met behulp van het world wide web. Internet bankieren, check. Facebook, check. Email, check. Foto’s ordenen, check en ga zo nog maar even door. Wat een productiviteit! Om 08:30 had ik alles al gedaan wat ik maar kon bedenken. Nu eten of straks? Laat ik nog maar even wachten. De was dan maar. Viktor doet normaal gesproken de was voor ons, maar bij damesondergoed trekt hij de grens. Hij had er in het begin weleens eentje per ongeluk meegewassen, maar dat zou niet meer gebeuren. Die pikante onderbroeken van mij zijn ook redelijk aanstootgevend moet ik toegeven. Waar had ik het ook alweer over? Oh ja, de was. Nou dat was zo gedaan. ;). Oke, dan nu toch maar die boterham met jam soldaat maken. 09:00. Filmpje kijken? Waarom ook niet. En toen hield de generator er mee op.
Tsja, de diesel is op. Nou dan vul je hem toch bij? Dat kan niet want er zit een slot op de diesel toevoer en de sleutel heeft Viktor en (je raad het al) Viktor DIE IS ER NIET. Goh. Ik zal het even uitleggen dames en heren. Mochten we een keertje zonder stroom komen te zitten, a la. Ook ik ben de moeilijkste niet, dit is tenslotte Sierra Leone. Echter is dit al de derde keer deze week dat we uren zonder stroom zitten, wachtend op een sleutel of op diesel of op een reparatie. U begrijpt, dan is de lol er snel vanaf. Zeker in 33 graden zonder airco. En de ochtend duurde nog lang en (on)gelukkig, schoonmaken lijkt dan toch ineens zo slecht nog niet.
De rest van de dag was eigenlijk een groot feest. S’avonds lekker ergens aan het strand gegeten, kampvuurtje bijgewoond en de welverdiende geimporteerde Heineken biertjes vielen wederom bijzonder goed in de smaak. Het mooiste is nog we dan aan het einde van de avond inclusief eten, drinken, entrance fees en de nodige fooien uitgedeeld te hebben bij elkaar zo’n 350.000 Leones uitgegeven hebben, wat heel decadent klinkt maar slechts een schamele 70 euro bedraagt. Gedeeld door drie is dat nog geen vijf-en-twintig euro per persoon. U begrijpt, wij leven als koningen.
Het weer wordt ondertussen ook steeds beter. Regenbuien zijn er nog steeds (en niet te kort), alleen beperken deze zich steeds meer tot de nacht, waardoor het momenteel overdag niet vaak meer onder de 30 graden komt. Ik heb de Bikram-Yoga dan ook maar weer opgepakt aangezien mijn slaapkamer tegenwoordig aan deze temperaturen voldoet, zeker als we zonder stroom zitten. Het mooiste is eigenlijk nog dat de lokalen zich steeds meer op hun gemak gaan voelen met dit weer, terwijl wij er steeds onverzorgder uit gaan zien. Ik spreek in dit geval dan even voor mezelf, maar voor deze temperaturen zijn wij Hollanders niet gemaakt. Mijn haar bijvoorbeeld. Zou ik in Nederland zonder twijfel mijn haardos aan menig voorbijganger willen tonen, hier komt de pluizige en bezweete variant tevoorschijn, waarna het in zielige sliertjes om mijn hoofd hangt. Mijn garderobe heb ik toch ook niet heel handig ingepakt moet ik toegeven. De helft van de outfits zijn veel te warm, en waarom ik zelfs truien heb meegenomen is mij werkelijk een raadsel. In een poging dan maar wat bij te bruinen waag je je in bikini op het balkon, waarna je jezelf na maximaal 20 minuten hyperventilerend en doorweekt maar weer terugtrekt voor een date met de airco. Wat een zwaar leven toch.
Als laatste wilde ik nog even zeggen dat het ik het nu toch wel echt naar mijn zin heb hier! Ik begrijp dat mijn licht sarcastische ondertoon niet te missen is, maar daar houd ik nu eenmaal van (en jullie ook ;) en dan neemt niet weg dat het hier best leuk is. Nu er twee maanden voorbij zijn, valt alles wel een beetje op z’n plaats. Ja, ik mis iedereen in Nederland wel en zou soms willen dat ik even een weekendje naar huis zou kunnen, maar tegelijkertijd maak je hier ook zoveel leuke en rare dingen mee die ik niet zou willen missen. Wie kan er nou zeggen dat ze in Sierra Leone wonen? Nou ik dus, haha. Maar om mezelf niet helemaal te verliezen stort in mijn hart dan maar uit in deze verhaaltjes, om het straks des te meer te waarderen wanneer ik weer terug in Nederland ben!
X
-
01 Oktober 2012 - 15:52
Dennis 'soepie' Pentinga:
Wanneer stuur je Viktor richting Amsterdam?
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley